Το βιβλίο πραγματεύεται, μέσω ευαίσθητων αρχειακών συλλογών, την εθνική πολιτική της Αλβανίας (1925-1945) αφορούσα τον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό και εδράζεται στις προσπάθειες μεταμόρφωσης και διαρκούς συνειδησιακής απονέκρωσης της ελληνόφωνης περιοχής, σε αντιδιαστολή προς την ελληνική, η οποία αποσκοπούσε στη διατήρηση της εθνικής της παρουσίας εκεί και, ει δυνατόν, στη διεύρυνσή της. Η αλβανική πολιτική απεθνοποίησης και αφελληνισμού κορυφώθηκε το 1933 όταν οι αλβανικές αρχές διέταξαν την αναστολή της λειτουργίας όλων των κοινοτικών ελληνόγλωσσων σχολείων της περιοχής, ενέργεια που πυροδότηση τη μαζική εκπαιδευτική αποχή του 1934-1936. Οι πρωτεργάτες της εθνικής «ειρηνικής εξέγερσης» υπήρξαν, το 1945-1947, τα πρώτα θύματα του αλβανικού κομμουνιστικού καθεστώτος.